Plan (nie)idealny.

fot. Klaudia Harwig

Wiesz jak to jest...? Gdy wszystko się wali...? 

Jak sobie z tym radzisz...? Co wówczas robisz...?

Jestem introwertykiem. Zawsze byłam. W samotności ładuję baterie. I nigdy mi to nie przeszkadzało. Przeszkadzało to moim bliskim. Więc kiedyś, sto lat temu, znalazłam na to sposób. Oswoiłam swoją samotność w oczach innych ludzi. Nie izoluję się. Ja przecież tylko piszę. O ch*** Wam chodzi.

Pisanie zawsze było moim sposobem na poukładanie skłębionych myśli i wyrzucenie złości. Sposobem na tajfun w sercu. 

Pisanie było moją terapią. 

Na blogu piszę głównie kiedy mi źle, gdy nie potrafię inaczej ułożyć swoich myśli. Obiecywałam sobie miliard razy, że mój blog będzie miejscem pozytywnym. Miejscem ładowania baterii. Ale nie potrafię przemilczeć tego, co szaleje w moim sercu. Bo tak jest mi łatwiej. W emocjach, słowa łatwiej spływają na klawiaturę i czuję oczyszczenie ze wszystkich złych emocji, które w sobie nagromadziłam.

Fakt, że na blogu przez blisko rok nie działo się wiele - nie oznacza więc wcale, że mam nudne życie. Po prostu blogowanie było i jest moim lekarstwem na depresję - wlewam w nie wszystkie swoje stłamszone i chore emocje, których nie chcę pokazać światu.

Wiecie, ja zawsze myślałam, że miałam plan na siebie. 

Na swoje życie, na małżeństwo, na macierzyństwo. 

Plan idealny. 

Myślałam, że macierzyństwo to nieustanna przygoda, odkrywanie swego dziecko każdego dnia, wciąż na nowo. Miał być śmiech, beztroska i nieustanne szczęście. Miałam być mamą jak z kolorowych reklam w prasie. Spokojną i uśmiechniętą.

Idealną żoną, kochanką i przyjaciółką. Taką, która jest partnerem w relacjach, wspiera, rozumie i kocha niezależnie od wszystkiego, co się wydarza. Podziwianą i jedyną. 

Kobietą potrafiącą pogodzić pracę na etacie, rozwijanie swych pasji, wychowywanie dziecka, wspieranie męża i zajmowanie się domem.

Takie były moje wyobrażenia. A potem zdarzyło się życie.

Albo po prostu, dorosłam.