Matka gorszego sortu

X: Nasze dziecko chodzi do żłobka.
Y: A my nasze kochamy.

Nosz kur**. To komentarz z jednego z forum, którego miałam "przyjemność" być członkiem. 

Przywykłam do komentarzy, że należę do matek tzw. gorszego sortu. Bo cesarskie cięcie. Bo dziecko od samego początku karmione mm. A teraz jeszcze, do tego całego ogromu egoizmu - dołożyłam ŻŁOBEK. 

Czytając komentarze na wspomnianym wyżej "forum" - poszłam otworzyć butelkę wina. Bo bez "wspomagania" oczom nie wierzyłam, jak mocno potrafi jedna kobieta dokopać drugiej. 

Jestem kobietą. Ale nie potrafię zrozumieć matek, którym z taką łatwością przychodzi szydzenie i chamski osąd. 

Skąd u mnie takie wzburzenie...? Po 15 cudownych ale i trudnych miesiącach - musiałam wrócić do pracy. Conan do najlepszego prywatnego żłobka w okolicy. Nie miałam wyboru. 

Wróciłam do pracy, by był ze mnie dumny. By nie wstydził się w szkole, że mama siedzi w domu i nic nie robi. Wróciłam, by mieć więcej pieniędzy na jego potrzeby. By nie żyć na koszt państwa. Bo nie po to kończyłam studia, by siedzieć na zasiłku. 

I co czytam...? Że jestem egoistką. Że jestem wygodna. Nieodpowiedzialna. 

Gówno kur** prawda. 

Moje dzielne dziecko chodzi do żłobka. I jestem z niego dumna. Bo choć czasem jest ciężko, widzę jak się dzięki niemu rozwija. Angielski. Dogoterapia. Zajęcia plastyczne. Kontakt z rówieśnikami. 

Żłobek to inwestycja w jego przyszłość. 

Nie chcę, by był dziki w kontaktach z ludźmi jak jego mama - wieczna outsiderka, która spod maminej spódnicy wyszła w wielu 6 lat i za nic nie potrafiła się odnaleźć w nowym środowisku. 

Conan do żłobka wszedł przebojem. 

Jest otwarty. Odważny. I wiem, że zdobędzie świat. A ja mu w tym pomogę. I nigdy nie pozwolę, by ktoś mu wmówił, że mama go nie kocha, bo oddała go do żłobka.